Falling from Dimension Z
AFP/Timothy A. Clary
posted by solitary animal @ 10:30 AM
Solitary Animal
Existing, living, or going without others; alone
Site FeedPrevious Posts
- Shadow Co., Ltd.
- Chinese Garden
- Yoong & Tai
- Engineer Girls
- Poo & Yoong
- Brothers
- Buddhist Economics
- PM pledges major push for economy
- Sideway
- Green Peace
8 Comments:
There are old winds I still do not understand, though I have been riding, forever it seems, along the curl of their spines. I move in Dimension Z; the world goes by somewhere else in another slice and bending a little forward, I see it through a department store window, looking inward.
In Dimension Z, there are strange moments. Coming around a long, rainy, New Mexico curve and the path to an animal trail. A pass of my wiper blades, and the trail becomes a forest place where nothing has ever gone. Again the wiper blades and, again, something further back. Great ice, this time. I’m moving through short grass, in furs, with matted hair and spear, thin and hard as the ice itself, all muscle and implacable cunning. Past the ice, still further back along the measure of things, deep salt water in which I swim, gilled and scaled. I cannot see more than that, except beyond plankton is the digit zero.
Euclid was not always right. He assumed parallel-ness, in constancy, right to the end if things; but a non-Euclidean way of being is also possible, where the lines come together, far out there. A vanishing point. The illusion of convergence.
Yet I know it’s more than illusion. Sometimes a coming together is possible, a spilling of one reality into another. A kind of soft enlacing. Not prim intersections loomed in a world of precision, no sound of shuttle. Just…well…breathing. Yes, that’s the sound of it, maybe the feel of it, too. Breathing.
And I move slowly over this other reality, and beside it and underneath and around it, always with strength, always with power, yet always with a giving of myself to it. And the other senses this, coming forward with its own power, giving itself to me, in turn.
Somewhere, inside of the breathing, music sounds, and the curious spiral dance begins then, with a meter all its own that tempers the ice-man with spear and matted hair. And slowly--rolling and turning in adagio, in adagio always--ice-man falls…from Dimension Z…and into her.
ร่วงหล่นลงมาจากมิติ Z
มีกระแสลมเก่าแก่ที่ผมยังไม่เข้าใจ แม้ว่าผมจะขี่มันอยู่ก็ตาม ผมเข้ามาอยู่ในมิติ Z ตอนที่โลกกำลังหมุนอยู่ที่ไหนสักแห่งที่ขนานไปกับผม เหมือนตอนที่ผมยืนเอามือซุกกระเป๋าโน้มตัวเล็กน้อย เพื่อมองดูของในตู้โชว์ของห้างสรรพสินค้า
ในมิติ Z เมื่ออ้อมไปตามทางโค้งที่เปียกแฉะของนิวเม็กซิโก ฝั่งตะวันตกของแมกคาลีนา ถนนสายนั้นจะกลายเป็นทางเท้า ทางเท้ากลายเป็นทางเดินของสัตว์ กลายเป็นรอยที่ปัดน้ำฝนปัดผ่าน กลายเป็นป่าดงดิบที่ไม่มีใครย่างกรายเข้าไป ที่ปัดน้ำฝนยังคงปัดน้ำฝนต่อไป เบื้องหน้ายังจะมีอะไรให้พบอีกเล่า น้ำแข็งก้อนมหึมาหรือไร ผมกำลังเดินฝ่าทุ่งหญ้า ต้นหญ้าเตี้ยๆ สวมเสื้อหนังสัตว์ มือถือหอกแหลม จากนั้นเป็นทะเลลึก ผมแหวกว่ายเฉกเช่นปลาที่มีทั้งเหงือกและเกร็ด และไม่เห็นอะไรมากไปกว่านั้น นอกจากแพลงตอน และเลขหลักศูนย์
ยูคลิด (ผู้ให้กำเนิดวิชาเรขาคณิตชาวกรีก) ไม่ได้พูดถูกเสมอไป เขาสรุปว่า เส้นขนานคือเส้นที่ลากไปจนถึงปลายสุดอะไรก็ตามโดยไม่มีวันจะมาบรรจบกัน แต่ทว่าเส้นขนาน ณ ที่แห่งโน้นสามารถบรรจบกันได้ โดยไม่เป็นไปตามกฏของยูคลิด มันคือจุดบรรจบที่อยู่ไกลออกไป...ไกลจนเป็นเพียงภาพลวงตา
แต่ผมรู้ว่ามันเป็นอะไรที่มากกว่านั้น บางครั้งการเบนเข้าหากันเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ เช่น การมอบความจริงใจจากคนหนึ่งไปสู่อีกคนหนึ่ง ด้วยการผูกพันอันอ่อนโยน ไม่ใช่สีแยกถนนที่เอะอะไปด้วยเสียงรถรา เป็นเพียงแต่...เสียงลมหายใจ ถูกแล้ว นั่นคือเสียงของมัน ซึ่งอาจจะเป็นความรู้สึกของมันด้วย...นั่นคือ...ลมหายใจ
ผมเดินทางอยู่บนความจริงข้อนี้ช้าๆ อยู่ข้างมัน อยู่ใต้ตัวมัน และอยู่รอบๆ มัน...ช้าๆ ด้วยความเข้มแข็ง ด้วยพลกำลังและด้วยการอุทิศตัวเองให้กับมันอย่างสม่ำเสมอ เจ้าสิ่งนั้นคงจะรู้สึกได้เช่นเดียวกัน มันจึงเดินมาข้างหน้าด้วยพลกำลังของมัน ด้วยการอุทิศตัวของมันให้ผมเป็นการตอบแทน
ณ ที่ใดที่หนึ่งในลมหายใจนั้น เสียงเพลงดังขึ้น การเต้นรำอันน่าพิศวงพลันเริ่มต้นขึ้น มนุษย์น้ำแข็งค่อยๆ หมุนคว้างร่วงลงมาจากมิติ Z อย่างช้าๆ...ลงมาหาเธอ
สะบายดี @^_________^@
ชอบบทความนี้จัง
เป็นหนังสือเหรอ ชื่ออะไรอะจ๊ะ
จะไปหามาเติมสมองบ้างอะจ๊ะ
Miss yah
Falling from Dimension Z เป็นบทความที่ผู้ชายคนนึงเขียนขึ้นเพื่อมอบให้กับผู้หญิงคนนึง เค้าและเธอรักกันแต่เลือกที่จะไม่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เพราะทั้งสองรู้ดีว่าหากทำตามความปรารถนาของตัวเอง เธอและเค้าจะไม่สามารถครอบครองความรักที่ยิ่งใหญ่ได้
อะไรทำนองนั้น...
เชิญติดตามอ่านเรื่องราวทั้งหมดได้ในหนังสือเรื่อง The Bridges of Madison County โดยRobert James Waller ฉบับภาษาไทยชื่อว่า "สะพานนี้มีความรัก"
ปล. โปรดเตรียมผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาขณะอ่าน :)
เอ้าวส์ส์ส์ เผลอแวบเดียวใครดั๊นนนนนนเอาประวัติชีวิตเรามาลงเนี่ย
"เค้าและเธอรักกันแต่เลือกที่จะไม่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน"
**นี่แหละมั้งเรียกว่า "รักแท้" ไม่ต้องการที่จะครอบครอง
-เส้นขนานคือเส้นที่ลากไปจนถึงปลายสุดอะไรก็ตามโดยไม่มีวันจะมาบรรจบกัน-
**คงเป็นเหมือนความรักของใครหลายคน ที่เดินจูงมือกัน แต่ไม่ได้หันหน้ามามองตากันและกัน เพื่อทำความเข้าใจ
วันหนึ่งเมื่อเจอทางแยก ถ้าพลังความรักทั้งคู่ยังเข้มแข็ง เค้าทั้งคู่ก็ยังคงกุมมือไปด้วยกัน แต่ถ้าไม่.... มันก็คงถึงเวลาที่จะต้องแยกจากกันด้วยประการฉะนี้
โอ้ววว เส้าจั๋ย
ฉันรู้ควรรักเธออย่างไร
เพราะรู้ความจริงเป็นเช่นไร
ฉันรัก รักเธอเพราะใจอยากให้
ใช่รักเพียงเพื่อครอบครอง
ไม่เคยร้องขอรักตอบ
ไม่เคยเรียกร้องสิ่งใด
เพียงเธอรับรู้มีฉันคอยห่วงใย
สิ่งนั้นมันมากมายเกินพอ
"Nothing much to share but...just come to sit and enjoy the coversations here..."
R.CLiNTcaid de Laos. :)
Post a Comment
<< Home