My Destination - Pua
-ปลายทางอยู่ปัว ต้นทางอยู่ที่หมอชิต
การเดินทางแบบไม่มีการวางแผนล่วงหน้าอะไรเลย ทำให้เกิดเรื่องราวอันแสนประทับใจไม่รู้ลืม พร้อมกับเพื่อนร่วมทางของข้าพเจ้า--เจ้าของสโลแกน 'การศึกษาไม่ช่วยพัฒนาจิตใจคน'
ช่วงหัวค่ำวันศุกร์ที่ 10 ก.พ. ก่อนวันหยุดยาว 3 วัน ข้าพเจ้ารีบออกจากที่ทำงานแวะไปเอาสัมภาระที่บ้าน เสร็จแล้วติดรถที่บ้านเพื่อไปร่วมงานราตรีสัมพันธ์ของโรงเรียนอัสสัมชัญ โชคดีได้กินออเดิร์ฟและกับข้าวไป 2-3 อย่าง รีบเรียก Taxi จากโรงเรียนเพื่อจะไปเจอโอ้ที่หมอชิต...กะเวลาดูแล้วไม่เกิน 3 ทุ่มน่าจะถึงที่นั่น...
posted by solitary animal @ 5:39 PM
11 Comments:
ลืมไปอีกหนึ่งสโลแกนของโอ้--'คนถูกทำร้ายจิตใจทำอะไรไม่ผิด'(แหวะ)
ออกจากโรงเรียนอัสสัมชัญ สำโรงไปได้ไม่ถึง 10 นาที พี่สาวโทรมาบอกว่า
'เธอลืมกล้องนะ'
'โอ้ว จริงด้วย!' ข้าพเจ้าต้องกลับไปเอา AE-1 ก่อน เสียเวลาไปอีกประมาณ 15 นาที
จากนั้นโทรถามพี่ที่ทำงานที่เค้าใช้ทางด่วนว่าเป็นยังไงบ้าง สรุปว่าไม่ควรขึ้นทางด่วนเด็ดขาดเพราะผ่านด่านจ่ายเงินก็ติดไม่ขยับ ข้าพเจ้าเลยโทรบอกโอ้ว่าจะไปหมอชิตโดยรถไฟฟ้าแล้วค่อยต่อ Taxi แทน
จากนั้นจึงบอกพี่ Taxi ว่าไปส่งที่สถานีรถไฟฟ้าอ่อนนุชแทน...
ขณะนั่งกระสับกระส่ายอยู่ใน Taxi รำพึงกับตัวเองในใจ
'เมื่อไหร่จะถึงนะวะ'
'ทำไมรถติดจังนะวะ'
เพื่อนอีกคน-ไอ้หมอผ่อง โทรมาบอกว่าเธอเพิ่งอ่านนสพ. เค้าบอกว่าดอกชมพูภูคากำลังตูมอยู่เลย ถ้าข้าพเจ้าและโอ้โชคดีอาจได้เห็นดอกไม้บาน 'เออ หวังใจว่าจะได้เห็นแล้วจะถ่ายรูปมาอวด'
วางหูโทรศัพท์จากเพื่อน พี่ Taxi หันมาบอกว่าจำเป็นต้องส่งข้าพเจ้าลงที่สี่แยกบางนาเพราะต้องรีบไปส่งรถ ขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ว่าไม่เคยว่าทิ้งผู้โดยสารมาก่อน
ใช่...ประสบการณ์นี้ก็เป็นครั้งแรกของข้าพเจ้าเช่นกัน
ลงจาก Taxi ต่อมอเตอร์ไซค์รับจ้างจากสี่แยกบางนาไปอ่อนนุชโดยสวัสดิภาพ เฮ้ออ โล่งอก!
:)
และนี่เป็นครั้งแรกของข้าพเจ้าที่ถูก Taxi ทอดทิ้งกลางสี่แยกบางนา
มีรูปแค่นี้เหรอ คุณ SA
อยากเห็นอีกอะ
แชร์ให้ชมหน่อยซิ
Have a nice day ---> Tuesday..^___^
นมัสเต K.Etc
ยังมีรูปอีกจ้ะ โปรดติดตามและอดใจรอน้า :)
เดี๋ยวไปประชุมแล้วจะกลับมาต่อ!
พี่ sa นั่งมอเตอร์ไซด์ ตื่นเต้นมั้ยค่ะ
เพิ่งเข้ามาทักทายเป็นครั้งแรกค่ะ (^-^)
ยินดีต้อนรับค่ะ N'Jijajung...I know what you did last summer ;)
โอ้โห นั่งมอเตอร์ไซค์วันนั้นตื่นเต้นและเสียวมากถึงมากที่สุดค่ะ เพราะหมวกกันน็อคก็ไม่ได้ใส่ ปกติ เคยนั่งแบบใกล้ๆ แค่ในซอยก็ยังไม่น่ากลัวเท่าไร
สารภาพเลยว่าตอนซ้อนท้ายอยู่รู้สึกไม่สบายใจเลย พอจินตนาการว่าตัวเองหล่นตุ๊บลงไปข้างถนน กลิ้งไปอยู่ใต้ล้อรถเมล์ ถามตัวเองว่าทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้นด้วยนะ
เฮ้อ โล่งอกจริงๆ พอถึงอ่อนนุชโดยสวัสดิภาพ รอดตายแล้วววว ต่อไปไม่เอาแล้วแบบนี้ :)
pLantoni - เห็นใจๆๆ มีอะไรก็ระบายใน blog นี้ได้เลยน้า ฮิฮิ :)
'เดี๋ยวนี้เลิกบ้าหอบฟางแล้วเหรอ นังป้า'
เพื่อนรักของข้าพเจ้าทักทายเมื่อเห็นว่าข้าพเจ้ามีเพียงเป้ใส่สัมภาระใบเล็กๆ กับกระเป๋ากล้องโทรมๆ อีกอัน
ข้าพเจ้ายิ้ม ไม่ต่อล้อต่อเถียง รีบบอกให้เพื่อนไปซื้อตั๋วรถไฟฟ้าไปลงสถานีจตุจักร ส่วนตัวข้าพเจ้านั้นมีตั๋วเติมเงินอยู่แล้ว
นั่งอยู่บนรถด้วยใจระทึกว่าพอไปถึงหมอชิตจะมีตั๋วรถทัวร์หรือเปล่าน้อ...อย่างร้ายที่สุดก็กลับบ้านนอน แล้วขับรถไปเองตอนเช้า ก็แค่นั้น
ถึงจตุจักรเป็นเวลา 3 ทุ่มแล้ว เดินๆ วิ่งๆ ไปอีก 100 เมตรเพื่อไปเรียก Taxi แต่ไม่มีTaxi คันไหนยอมไปส่งที่หมอชิตเลยเหตุผลง่ายๆ รถหน้าหมอชิตติดมาก เข้าไม่ถึง แล้วข้าพเจ้าก็ได้ยินเสียงคนขับมอเตอร์ไซต์รับจ้าง 3-4 รายบริเวณนั้นชวนเชิญให้ข้าพเจ้าและเพื่อนใช้บริการคนละ 40 บาท ข้าพเจ้าปฏิเสธเพราะยังกลัวการนั่งมอเตอร์ไซค์ไม่หาย ตั้งหน้าตั้งตาโบก Taxi คันต่อไป
จนได้เจอ Taxi ใจดีพาเราไปส่ง โดยพี่แกบอกว่าจะส่งฝั่งตรงข้าม เราต้องเดินข้ามสะพานลอยไปเอง โอเคไม่มีปัญหา ไม่เกิน 10 นาทีเรามาถึงหน้าหมอชิตเสียค่า Taxi เพียง 45 บาท เดินข้ามสะพานลอยพลางมองดูรถ Taxi ติดเป็นแถวยาวที่มาส่งผู้โดยสารอยู่หน้าหมอชิต
ต่อๆ
ข้าพเจ้าได้ตั๋วรถทัวร์แบบฟลุ๊กๆ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้านั่งรถทัวร์แบบ ป.2 ซึ่งราคาถูกดีจัง ตอนชื้อตั๋วข้าพเจ้าและเพื่อนซึ่งไม่มีการวางแผนใดๆ คิดแต่ว่า 'จะไปน่าน จะไปน่าน' อย่างเดียว
'ลงที่ไหนล่ะ'
'ลงตัวเมือง จ.น่านค่ะ'
'คนละ 358 บาท เหลือ 2 ที่สุดท้ายพอดี'
จ่ายตังค์เสร็จ รีบเดินตามตูดเด็กหนุ่มพนักงานประจำรถของสมบัติทัวร์อย่างว่องไว
ข้าพเจ้ารู้สึกกระฉับเฉงเมื่อรถทัวร์ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากย่านหมอชิต จุดหมายปลายทางยังไม่รู้จะเป็นเช่นไร แต่ทุกครั้งที่ได้พาตัวเองออกไปจากสถานที่เดิมๆ มักจะทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกสดชื่นและปิติ ราวกับว่าสารอะดรีนาลินกำลังหลั่งเป็นสายท่วมท้นอยู่ในร่างของข้าพเจ้า
:)
ปล. คุณจะสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างในแววตาของผู้คนมากมายบริเวณหมอชิตที่กำลังได้เดินทางกลับบ้าน...สถานที่ที่เค้าเหล่านั้นจากมา
ไปน่านเหรอ...น้าน...ชั้นว่าแล้ว หยุด 3 วัน เห็นหายเงียบไป ต้องหายไปไหนซักแห่งแน่ๆ แล้วต่อจากหมอชิต แล้วเป็นไงต่อจ๊ะ ถึงดอยภูคาได้ไง ไม่เห็นเอารูปดอกไม้ชัดๆ มาอวดเลย
ยุ่ง :)
คิดถึงยุ่งจัง!
รูปดอกชมพูภูคาน่ะเหรอ
รอแป๊บนึงนะ ;)
Post a Comment
<< Home