Peace is Every Step
บางครั้งเราก็ไม่ได้ต้องการใช้รถจริงๆ
แต่เพราะว่าเราต้องการที่จะหนีจากตัวของเราเอง
เราจึงออกไปขับรถ เรารู้สึกว่ามีความเปล่าดายอยู่ในตัวเรา
และเราไม่ต้องการเผชิญหน้ากับมัน
เราไม่ชอบยุ่งเกินไป...แต่ทุกครั้งที่เรามีเวลาว่าง
เรากลัวการอยู่คนเดียวกับตัวเราเอง
เราต้องการหนี...
ไม่ว่าจะโดยการเปิดโทรทัศน์ ยกหูโทรศัพท์ อ่านนวนิยาย
ไปเที่ยวกับเพื่อน หรือขับรถไปไหนๆ
อารยธรรมสอนให้เราปฏิบัติเช่นนี้
และตระเตรียมหลายๆ สิ่งให้เราใช้เพื่อที่จะหลงลืมการสัมผัสตัวของเราเอง
-บางส่วนจากหนังสือ สันติภาพทุกย่างก้าว เขียนโดย ติช นัท ฮันห์ แปลโดย ประชา หุตานุวัตร และสุภาพร พงศ์พฤกษ์
posted by solitary animal @ 10:21 AM
7 Comments:
Hello TRES CEE!
Are you from UK?
ความรักที่แท้จริง
p.81-82
เราจำเป็นต้องเข้าใจบุคคลที่เราต้องการรัก หากความรักของเราคือความต้องการที่จะเป็นเจ้าของ มันก็ไม่ใช่ความรัก หากเราคิดถึงเฉพาะตัวเราเอง หากเรารู้แต่ความต้องการของเราเองและไม่ใส่ใจกับความต้องการของผู้อื่น เราก็รักไม่เป็น เราต้องมองให้ลึกเพื่อที่จะเห็นและเข้าใจความต้องการ ความปรารถนาและความทุกข์ของบุคคลที่เรารัก นี้คือพื้นฐานของความรักที่แท้จริง เธอไม่สามารถที่จะต้านตัวเองไม่ให้รักผู้อื่น หากเธอเข้าใจเขาหรือหล่อนอย่างแท้จริง
บางครั้งเมื่อเธอนั่งชิดใกล้บุคคลที่เธอรัก จับมือเขาหรือหล่อน และเอื้อนเอ่ย "ที่รัก ฉันเข้าใจเธอมากพอหรือเปล่า หรือฉันทำให้เธอเป็นทุกข์หรือเปล่า กรุณาบอกฉัน เพื่อว่าฉันจะได้เรียนรู้ที่จะรักเธออย่างแท้จริง ฉันไม่ต้องการที่จะให้เธอเป็นทุกข์ หากฉันได้กระทำเพราะความไม่รู้ ก็จงบอกฉัน เพื่อว่าฉันจะได้รักเธอได้มากขึ้น เธอจะได้เป็นสุข"
หากเธอเอื้อนเอ่ยอย่างนี้ด้วยน้ำเสียงที่สื่อการเปิดใจอย่างแท้จริง เพื่อความเข้าใจ อีกฝ่ายหนึ่งอาจจะร้องไห้ นั่นเป็นเครื่องหมายที่ดี เพราะว่ามันหมายถึงประตูแห่งความเข้าใจได้เปิดกว้าง และทุกๆ อย่างก็จะเป็นไปได้อีกครั้งหนึ่ง
บางทีเธออาจจะไม่มีเวลา หรือไม่กล้าหาญพอที่จะถามลูกชายด้วยคำถามเช่นนี้ ดังนั้น ความรักระหว่างเขาก็จะไม่เต็มเปี่ยมดังที่มันควรจะเป็น เราต้องการความหาญกล้าที่จะถามคำถามเหล่านี้ หากเราไม่ถาม ยิ่งเรารัก เราก็อาจจะยิ่งทำร้ายบุคคลที่เราพยายามจะรัก ความรักที่แท้จริงต้องการความเข้าใจด้วยความเข้าใจ คนที่เรารักก็จะเป็นดอกไม้
แสนชื่นบานเมื่อผู้เฒ่าได้อุ้มหลานน้อย
p.88-89
เธอก็รู้ว่าผู้ที่มีอายุมากมักเศร้าสร้อย เมื่อต้องแยกไปอยู่ต่างหากจากลูกหลาน นี่คือสิ่งที่ฉันไม่ชอบเลยในตะวันตก ประเทศของฉัน ผู้เฒ่ามีสิทธิ์ที่จะอยู่กับลูกหลาน ปู่ย่าตายายคือผู้ที่จะบอกเล่าเรื่องราวเทพนิยายแก่ลูกหลาน เมื่อท่านแก่ตัวลง เนื้อหนังเย็นชืดและเหี่ยวย่น มันจึงเป็นสิ่งแสนจะชื่นบาน หากท่านได้อุ้มหลาน ด้วยทารกน้อยช่างอบอุ่นและนุ่มนวล เมื่อคนเราแก่เฒ่าชรา ความหวังที่อยู่ลึกๆ ประการหนึ่งก็คือ การได้อุ้มหลานไว้ในอ้อมกอด ท่านหวังจะมีหลานตัวน้อยทั้งกลางวันและกลางคืน เมื่อรู้ว่าลูกสาวหรือลูกสะใภ้กำลังตั้งครรภ์ ท่านก็จะมีความสุข แต่ทุกวันนี้ผู้เฒ่าต้องกลับบ้านที่อยู่ด้วยกันกับผู้เฒ่าอื่นๆ เพียงอาทิตย์ละครั้งที่ท่านผู้สูงวัยจะมีคนมาเยี่ยมชั่วครู่สั้นๆ หลังจากนั้นท่านก็อาจจยิ่งรู้สึกเศร้าซึม เราจำเป็นต้องหาทางที่จะให้ผู้สูงวัยและผู้เยาว์วัยอยู่ด้วยกัน นั่นจะเป็นสิ่งที่ทำให้เราทุกคนเป็นสุข
สันติหาได้ เมื่อเราพร้อมที่จะมองสิ่งดีๆ ที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า แต่ความสงบหาได้ เมื่อเราพร้อมที่จะมองสิ่งดีๆ ที่อยู่ในใจ...บางครั้งการปล่อยว่างกับความเลวร้ายที่เห็นและรับรู้ได้ มันก็จะทำให้เจอสิ่งที่ดีในชีวิต
โน้ตเคยคิดว่าโลกมันสับสนวุ่นวาย และอยากจะหนีออกไป แต่สุดท้ายเราก็พบว่าเราหนีมันไม่พ้นหรอก เพราะมันอยู่ในตัวเราด้วย การเข้าโบสถ์จึงเป็นทางเลือกสำหรับตอนนั้น แล้วโน้ตก็พบว่าจริงๆ แล้ว เราเลือกที่จะเดินออกมาจากความสงบ แล้วมาวุ่นวายกับความคิด กับโลกเองทำไม !!! ยังมีอีกหลายที่ที่น่าอยู่ในโลกใบนี้ แต่เราต้องหาตัวเองให้เจอซะก่อน
เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยคุณ Note...เราต้องหาตัวเองให้เจอก่อน อีกนัยหนึ่งคือ เราต้องสร้างสันติกับตัวเองก่อนจะไปสร้างสันติให้แก่โลกหรือคนอื่นๆ ได้ :)
"ข้าพเจ้าเชื่อว่า ความรัก ความเมตตา และความไม่เห็นแก่ตัว คือรากฐานของสันติภาพ ครั้นคุณภาพเหล่านี้ได้พัฒนาภายในแต่ละปัจเจกชน เขาหรือเธอจักสามารถสรรค์สร้างบรรยากาศแห่งสันติภาพและการสมานฉันท์ บรรยากาศเช่นนี้ จักขยายกว้าง และแผ่ออกไปจากแตละบุคคลสู่ครอบครัว จากครอบครัวสู่ชุมชน และท้ายสุดสู่โลกทั้งมวล"
-องค์ทาไลลามะ
Post a Comment
<< Home